سيستم دال يوبوت به فواصل بزرگ بين دو تكيه گاه اجازه مي دهد تا بدون ميله به شكل صفحاتي تخت درآيند. يوبوت براي بسياري از ساختمان ها و تشكيلات ديگر مورد استفاده قرار مي گيرد وبه همين دليل بتن بسيار كمتري به كار مي رود. اين سيستم دال يوبوت همه كاره به مهندسين و سازنده ها كمك مي كند تا از مصالح ساختماني كمتري استفاده كنند و هميشه نتيجه ي كارشان به شكل درست و بي نقصي باقي بماند.

 در واقع اين تصور كاملا قديمي است. مهندسين با استفاده از سيستم شكل دادن, وزن طبقه ي دال ها را به وسيله ي ايجاد فضاهاي خالي كاهش مي دادند كه اين كار طي اجراي تكنيك هاي بسياري در طولاني مدت انجام مي شد. اما حالا سيستم هاي جديدتر مانند يوبوت, اين امكان را فراهم مي كنند كه با ساختن درجا (سي آي پي) بازدهي بيشتري در ساختار بتن داشته باشيم و با استفاده از يوبوت هزينه ي كلي كاهش پيدا كند.

سيستم هاي شكل دهي دال ها به شيوه ي سنتي كه قبلا مورد استفاده قرار مي گرفتند از اين قبيل اند: طاق هاي دنده ايي, سيستم هاي شكل دهنده ي فاصله ي دو تكيه گاه در راستاي تكي يا دوتايي, و دال هاي پيش ساخته ي هسته ي مجوف. اصول كمكي اين است كه صاحبان ساختمان ها و طراحان بتوانند مزيت هاي ساختار صفحه ي تخت در فاصله ي باريك بين دو تكيه گاه كه دو طرفه است را بدست آورند, در حالي كه يك مهندس ساختماني مي تواند طبقه را با استفاده از بتن سبك كند.

 تاريخچه ي به وجود آمدن سيستم دال يوبوت بدين قرار است:

از سال 1800 ميلادي طاق هاي دنده ايي مورد استفاده قرار مي گرفتند, سال 1848 جوزف لوييز از بتن هاي مستحكم استفاده كرد, اين روند ادامه داشت تا سال 1967 بهر موريس ساخت لوله ايي را معرفي كرد كه با قطعات تيراتصالي بهم متصل شده بودند ( در حال آماده سازي ساختارهاي بتني ), در سال 1997 كوبياكس ها با وزني سبك توسعه پيدا كردند كه بر سيستم بدنه ي كاواك ها موثر بودند.در سال 2001 روبرتو گرند پروانه ي اختراع يوبوت را به ثبت رساند , مقياسي پيش ساخته در ساخت ساختمان استفاده شد تا هزينه هاي حمل و نقل ( و توليد كربن دي اكسيد ) به وسيله ي يوبوت كاهش يابد.